του Δρ Γιάννη Κριτσωτάκι

Ίσως και να φταίνε τα λόγια του Λιβανέζου ποιητή Kahlil Gibran «Τη χώρα να λυπάσαι που τρώει ψωμί από ξένη σοδειά, φορά ένδυμα που δεν ύφανε και έχει:

• Αλεπού για πολιτικό
• Απατεώνα για φιλόσοφο και
• Τους σοφούς της βουβούς»

που είδα στον ύπνο μου ότι, η χώρα μας απέκτησε:

• Έναν ηγέτη απαλλαγμένο από το ψυχοφθόρο σύνδρομο του λεγόμενου «πολιτικού κόστους» και που χαίρεται όταν τον βρίζουν πίσω του, γιατί αυτό σημαίνει ότι προηγείται (!)
• Έναν ηγέτη, που είχε το θάρρος (με δημοψήφισμα) να περιορίσει τις βουλευτικές έδρες σε 150 με τους δικηγόρους και του γιατρούς να μην υπερβαίνουν το 15-20%. Επιχειρήστε, για παράδειγμα, να αναφερθείτε στη Βουλή στην τεχνητή νοημοσύνη ή και τους κβαντικούς υπολογιστές, και θα διαπιστώσετε ότι, οι μεν βουλευτές-δικηγόροι προσφεύγουν απεγνωσμένα στον Ποινικό Κώδικα, οι δε συνάδελφοί τους γιατροί, σε κάποιο εγχειρίδιο φαρμακολογίας για να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται(!)

«Δεν πεθαίνω για τις απόψεις μου, όπως έλεγε ο B. Russel, γιατί μπορεί να κάνω και λάθος» αλλά δυστυχώς, δεν φταίνε οι καιροί που αλλάζουν, φταίμε εμείς που δεν αλλάζουμε…

• Έναν ηγέτη, αντιμισονεϊστή, έτοιμο να επενδύσει σε νέους με ειδικές δεξιότητες και πλούσια κοινωνική και συναισθηματική νοημοσύνη.
• Έναν ηγέτη, που δεν θα εκχωρεί στους αποτυχόντες πολιτικούς και στους επαγγελματίες συνδικαλιστές της κομματικής νομενκλατούρας τη διοίκηση των νευραλγικών για την οικονομία και την κοινωνία Φορέων. Αλλά, σε καταξιωμένες από την επιστημονική και την επαγγελματική κοινότητα προσωπικότητες.
• Έναν ηγέτη, που θα μετονομάσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης σε Υπουργείο Αγροτικής Αναγέννησης, με Υπουργό άτομο ισάξιο του Ολλανδού ή και Ισραηλινού ομολόγου του.

Γιατί, αν μέχρι σήμερα είχαμε έστω και ένα οραματιστή και ικανό υπουργό δεν θα τρώγαμε ούτε ντομάτες Βελγίου ούτε και κοκόρια Ιταλίας (!)

Ούτε, οι γαστρονομικά απατρεις ξενοδόχοι μας, θα επιβάρυναν το εμπορικό ισοζύγιο με εισαγόμενα σκουπίδια σε βάρος της εθνικής μας παραγωγής και της γαστρονομικής μας κουλτούρας για να ταΐσουν την πελατεία τους.

Αλήθεια, υπάρχει κανείς που συνεχίζει να αγνοεί ότι το Ισραήλ, με έκταση όση και η Πελοπόννησος, μεσουρανεί με τα γεωργικά του προϊόντα στην ευρωπαϊκή αγορά; Υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί τον ισχυρισμό των Ολλανδών «Δώστε μας τη Θεσσαλία για να θρέψουμε την Ευρώπη»!

Την ίδια ώρα που εισάγουμε τυριά διαλογής (αλήθεια, γιατί στα s/m δεν αναγράφεται πάνω σ’ αυτά χρόνος ωρίμανσης και ποσοστό υγρασίας;) οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι Σεφς δολοφονούν την κουζίνα μας με το να διαφημίζουν την εισαγόμενη κρέμα γάλακτος (!), και οι εστιάτορές μας με το να βάζουν στο τραπέζι εισαγόμενο βουτυράκι αντί για ελαιόλαδο, η Δανία προωθεί την καλλιέργεια σε  όσπρια προκειμένου να τα εντάξει στο διαιτολόγιό της!

• Έναν ηγέτη, έτοιμο να υποκαταστήσει το εδώ και χρόνια έωλο μοντέλο τουριστικής πολιτικής, που καταναλώνει περισσότερο παρελθόν παρά να παράγει μέλλον με ένα νέο μοντέλο, ανάλογο του brandname, της ιστορίας και του φυσικού της κάλους της χώρας. Θυμίζω στους ενασχολούμενους με τον τουρισμό κρατικούς φορείς τα από το 1952 λόγια του Jean Cocteau “Η Ελλάδα διαθέτει πανίσχυρους μηχανισμούς ενάντια στον τουρισμό της…».

Το να συνεχίζεις να μετράς αφίξεις και εισπράξεις χωρίς το πόσο σου κόστισαν είναι καθαρή απάτη. Το να ταΐζεις τον ξένο με εισαγόμενα είναι παρακμή όπως, και το να ολισθήσεις σε τοπικό υπερτουρισμό δεν είναι έλλειψη προγραμματισμού, είναι έγκλημα.

• Έναν ηγέτη που, επειδή γνωρίζει:
• Γιατί η χώρα μας μαστίζεται από χρόνια προϊοντοπενία και χαμηλή ανταγωνιστικότητα
• Γιατί το ελληνικό επιχειρείν τρέφει απέχθεια στο μέλλον
• Γιατί η δημιουργικότητα του λαού μας δεν μεταφράζεται σε καινοτομία
• Γιατί την πάλαι πότε αναιμική και δασμοσυντήρητη μεταποιητική μας οικονομία διαδέχτηκε η επιδοτοφιλική και χωρίς τις αναμενόμενες επιδόσεις
• Γιατί τα κατά καιρούς διόλου ευκαταφρόνητα αναπτυξιακά κίνητρα δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Μήπως η παραγωγή αγαθών δεν είναι στο DNA μας;

και τέλος,

• Γιατί οι εξαγωγές μας στη 15 τρισεκατομμυρίων ευρώ αγορά της Ε.Ε. ποσοτικά και ποιοτικά προκαλούν από θλίψη μέχρι και θυμηδία, προσαρμόζει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας στην εθνική μας ιδιοσυγκρασία και σε πεδία με αποδεδειγμένο το διεθνές ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα. Το να κάνεις το ίδιο λάθος, δηλαδή να συνεχίζεις να επενδύεις εκεί που αποδεδειγμένα δεν πέτυχες, και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, δεν είναι ουτοπία είναι ηλιθιότητα. Περίτρανη απόδειξη το τριτοκοσμικό ποσοστό των εξαγωγών μας στο ΑΕΠ της χώρας.
• Έναν ηγέτη, που θα επενδύσει στην εκπαίδευση εκείνη που θα «ξεκολλήσει» τη χώρα από την τελευταία της θέση εντός της ευρωζώνης, όσον αφορά στον Ευρωπαϊκό Δείκτη Δεξιοτήτων (ESI) και θα συνδέσει την παραγωγή του τεχνικού και του επιστημονικού δυναμικού της με τις απαιτήσεις της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης.
• Έναν ηγέτη, που επειδή γνωρίζει ότι η «Αχίλλειος πτέρνα» του ελληνικού επιχειρείν  είναι η φοβία του απέναντι στην διάσταση της κουλτούρας που ακούει στο όνομα «Ανοχή Αβεβαιότητας», θα σταματήσει να επενδύει σε «κουτσά άλογα» και θα στρέψει την αναπτυξιακή πολιτική του τόπου σε πεδία με αδιαφιλονίκητο αναπτυξιακό και εξαγωγικό προσανατολισμό όπως:
• την πολεμική βιομηχανία,
• τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας,
• το σπάνιο ορυκτό μας πλούτο (μεταλλουργία κλπ) ,
• τη ναυτιλία, τη ναυτηλιακή παιδεία ως εξαγώγιμο «προϊόν» και τον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο,
• την έρευνα με στόχο την αξιοποίηση του πνευματικού μας κεφαλαίου,
• τον πολιτισμό και την κουλτούρα και ασφαλώς
• τη θαρραλέα διεθνοποίηση των ΑΕΙ

 

Τέλος,

Έναν ηγέτη, που επειδή γνωρίζει ότι, σ΄ αντίθεση με τη «γραμμική κουλτούρα» (linear – active) των Βορείων εταίρων μας στην ΕΕ, ο αδύναμος κρίκος της οικονομικής μας ανάπτυξης και κατ’ επέκταση της κοινωνικής μας συνοχής οφείλεται στην «πολυδραστήρια κουλτούρα» (multi-active) στην οποία ανήκει η χώρα μας, συνεπακόλουθο της οποίας είναι:

• η ροπή στην πολυνομία, τη γραφειοκρατία, την παραοικονομία και τη διαφθορά
• η εσωστρέφεια (βλέπε re-active αντί pro-active επιχειρηματική συμπεριφορά) όπως και
• η απέχθεια σε κάθε μεταρρύθμιση (εκπαιδευτική ή και οργανωτική),

έχει το θάρρος των γρήγορων αποφάσεων και την υπερηφάνεια του επαναστάτη / αναμορφωτή αδιαφορώντας για την επανεκλογή του.

 

Όταν ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, περιέπεσα σε βαθιά μελαγχολία και αναφώνησα:

• Ναι, πολιτικά κόμματα όλων των αποχρώσεων που συχνά θυμίζετε τον κωπηλάτη που και καθιστός είναι και προς τα πίσω πάει
• Ναι, πολιτικά κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης που αγνοείτε ότι, «ποτέ δε βγάζεις το φελλό από τη βάρκα που είσαι μέσα»
• Ναι, επιστημονικές κοινότητες που εξελιχθήκατε σε κοινές συντεχνίες
• Ναι, νέοι αυτοεξόριστοι επιστήμονες που ανεξήγητα ανέχεστε να σας στερούν και αυτό τούτο το δικαίωμα της ψήφου να θυμάστε δεν αλλάζουμε χώρα αλλάζουμε τη χώρα…
• Ναι, συνδικαλιστές που αντί για σύμμαχοι του αύριο, καταντήσατε θλιβερή καρικατούρα του χθες
• Ναι, Έλληνα ψηφοφόρε που δε θέλεις να κυβερνηθείς από ανθρώπους καλύτερους από σένα
• Ναι, δημόσιοι υπάλληλοι, που συχνά συμπεριφέρεστε ως «στρατός κατοχής» και που σε κάθε λύση εφευρίσκετε και ένα πρόβλημα
• Ναι, νεκρωμένη σε αντανακλαστικά ελληνική κοινωνία,

 

γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωσή μας και ακόμα δεν καταλάβατε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν μόνο λύσεις.

Επειδή όπως έλεγε ο Goethe «ο χρόνος δεν αποταμιεύεται» κλείνω με την πρόταση της οργάνωσης ενός συνεδρίου και μιας σειράς τηλεμαχιών με τη συμμετοχή πολιτικών, οικονομολόγων, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων και εκπροσώπων της επιχειρηματικής κοινότητας με θέμα: