Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις, στάθηκε η απλή παρατήρηση ψηφιακών δηλώσεων, στάσεων, απόψεων, αλλά και η ανάγκη να υποδεχτώ το νέο χρόνο με κάτι άλλο, με κάτι νέο… Και φυσικά, όχι μόνο όλα αυτά αλλά ίσως κι ένα γενικότερο κλίμα απαξίωσης και απογοήτευσης που μου κάθεται βαρύ, πανάθεμά το….

Και πώς να μην το νιώθει δηλαδή κάποιος αυτό το κλίμα…

Οι καταστάσεις, όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα, το επιβεβαιώνουν, το επαναφέρουν. «Τίποτα δεν λειτουργεί σ’ αυτή τη χώρα», «Καφενείον η Ελλάς», «Μπανανία», οπισθοδρομικές  νοοτροπίες, κολλημένα μυαλά, λίγη γνώση κι αυτή διαστρεβλωμένη, ούτε βήμα μπροστά…

Ούτε βήμα μπροστά….είναι αλήθεια άραγε;

Ας παραδεχτούμε ότι ναι, είναι αλήθεια. Είναι αλήθεια πως οι Έλληνες έμειναν πίσω στις παγκόσμιες εξελίξεις, κοινωνικές, οικονομικές, στην εκπαίδευση και κυρίως στην νοοτροπία, στην θεώρηση των πραγμάτων. Και πάνω σ’ αυτό, ήρθε κοτρώνα στο κεφάλι τους κι ο covid για να βγάλει στην επιφάνεια την γυμνή αλήθεια: Χαίρε, «πίσω» αμέτρητον!

Φυσικά, όπως λαμπρά μαρτυρά η Ιστορία, πάντα και παντού υπάρχουν κάποιοι λίγοι, εραστές του νέου, ήρωες του μοντέρνου, αντιπρόσωποι του ώριμου, κάποιοι, αυτοί που πηγαίνουν ανάποδα στο ρεύμα τέλος πάντων. Είναι αυτοί που πράττουν κάτι ασυνήθιστο, ντύνονται «αλλιώς», κάνουν μια δουλειά που «ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουμε τι είναι», δεν συμμερίζονται την άποψη: «μα έτσι το κάνουμε όλα τα χρόνια!»…Λίγοι όμως…

Τις εντυπώσεις, πάντα, τραβάει η μάζα βέβαια…ο όχλος, η πλειοψηφία….καταλάβατε, αυτοί που είναι «πίσω», όπως ακριβώς προαναφέρθηκε. Στο σχολείο, σαν μαθήτρια, πάντα μου τραβούσε την προσοχή ο «άτακτος» συμμαθητής μου. Φυσικά και ο καλός είχε τον ρόλο του αλλά εκείνος ο κακός, εδώ μου στεκόταν: για το θράσος του και την ανωριμότητά του. Όταν, όμως, εκείνος ο καθηγητής, έφερε σε καθαρή αντιπαράθεση και ωμή σύγκριση τον καλό με τον κακό, αα, αυτό μου κακοφάνηκε. Και σκέφτηκα, δε μπορεί, κάποιος άλλος τρόπος θα υπάρχει να συνετιστεί, όχι όμως έτσι, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με εκείνον τον επιμελή. Άλλωστε, ποιος γνωρίζει άραγε, τι γίνεται στου καθενός το σπίτι, πώς μεγάλωσε και τι τους έφερε, τον κάθε έναν από δαύτους, σ αυτή την «ιδιαίτερη» θέση, ο ένας «εμπρός» κι ο άλλος «πίσω»

Τώρα, έξω από το σχολικό προαύλιο, μέσα στην ζούγκλα της πραγματικότητας, σκέφτομαι ότι η μέθοδος «κουνάω το δάχτυλο και σου εφιστώ την προσοχή και σου υπενθυμίζω ότι εκεί απέναντι υπάρχει ο τέλειος και πώς να το κάνουμε, εσύ είσαι σκάρτος», δεν οδήγησε ούτε οδηγεί πουθενά, ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε και ποτέ.

Αν εμείς (υπολογίζω και την αφεντιά μου, αλίμονο δηλαδή!) που θέλουμε να συγκαταλεγόμαστε στους «προοδευτικούς» & «ώριμους» πολίτες, δεν βρούμε άλλους τρόπους να συμπαρασύρουμε μαζί μας την μάζα, εκτός της χρήσης του δακτύλου (γνωστό και ως δείκτης), τότε, θα σας στεναχωρήσω, αλλά κάναμε μια τρύπα στο νερό.

Δουλειά μας είναι, θα πω με τόλμη, να κοιτάξουμε αυτόν τον άμοιρο «κακό» μαθητή στα μάτια. Να τον παρατηρήσουμε, να ανακαλύψουμε τον καλό εαυτό του (αυτόν τον κρυμμένο ναι), να βρούμε αυτό το μοναδικό που τον κάνει ξεχωριστό και να τον θαυμάσουμε γι’ αυτό. Να τον επιβραβεύσουμε, να τον συγχωρήσουμε, να του δώσουμε νέες ιδέες. Κυρίως, όμως, να του δείξουμε ότι είμαστε δίπλα του, είμαστε για εκείνον…

Μην περιμένετε, φυσικά, θαύματα, οι αλλαγές θα είναι μικρές και ίσως και αργές. Μα θα είναι σταθερές, χωρίς πισωγυρίσματα. Κι έτσι, ίσως να καταφέρουμε μαζί κι όχι χώρια να ορθοποδήσουμε αλλά κυρίως να ανακτήσουμε την χαμένη περηφάνεια και την πεποίθηση πως παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις και τις κάνουμε πράξη, γιατί απλά μπορούμε και το αξίζουμε.

Καλή χρονιά σε όλους!

Αγγελική Βογδάνου

Το Έτερον Ήμισυ του Open Office